واگویه

هیچ کاری برایت نکردم

حتی در معنی کردن واژه ات هم ناتوانم

گاهی کوه پردرختت میخوانند

گاه میگویند نام جدمان بوده است

گاه بناچار به شهر بی برج وباروی لور نسبتت می دهیم

وگاه تو را از نژاد  کردان میدانند

خلاصه بگویم من در بودنت وجود دارم

هرچند در این گرگ میش پر هیاهو هردو گم شده ایم

برسم پیشه ی نیاکانم هنا هوی میکنم

بر بلند ترین گریوه ی سرزمینم

بر یال هشتا پلی دس بر بناگوش ایستاده ام

از کلاسه سر خطاب به همتباران هنا میکنم

کسی هست که هنایم را بشنود

کسی هست که تبارم را بمن بشناساند

نه به شیوه مسعودی و استخری ویاقوت حموی

که از انان نیز سخت گله دارم

بودیم ومارا ندیدند

مردیم و مارا ندیدند

ویا بااگاهی ویا نااگاهی کوچکمان کردند

غرورمان غیرتمان نادیده گرفت

هنوز تکرار تاریخ است

بیا از قیل و قال دست برداریم

حواشی را کناری دور بگذاریم

دمی بر متن مور خورده که تاریخش خوانیم

تامل یا درنگ جایز شماریم

بنای خانه را محکم سپس زیبا نماییم

غنیمت دان فرصت را که تو امروز زفرداها وفرداییان بهتر میتوانی

که انچه راسزاوار نام قوم توست بر زبان بیاری و بیادگار بگذاری

فرامرز محمدي

اگر باورم کنی 

باور نداری ؟زحمتی نیست گزش کن 

 هزار گز از کمر ت پایین  افتاده ام 

بی انصاف این یه قلاچ را باور کن 

لارم کت کت شده ی سنگ وصخره نیست 

بلکه قل و پل  شده ی ان نادیده شدنم است 

که چون پرتالی کهنه از کمر نگاهت پرت شدم 

وتو  ان هزار گز را ندیدی !

وباورش نکردی  !

شاید بختم ورزلیکسه وا یا نافه بر تریده ی تاریکی  شو 

که نو هلمونه به شیش مغارت زدم 

حتی لحظه ای هم  نور چرچسی که دلم به چر چسنت هم خوش بود 

هرچه بود گذشت 

این یه قلاچ فاصله تا مرگ  را هم نادیده بگیر 

فرامرز محمدي

نبودي ببيني

اخرين روزهاي پاييز را به يادت اهسته ورق زدم

شرق و روم (رعد وبرق)اسمان چه سنگي سماعي (نوعي اهنگ رقص لري)بر طبل بينواييم مي نواخت
شر شر باران هستي بر باد رفته ام را بي تو شوا (شاباش)ميکرد
وجاي پايت را در کوچ پاييزي پر از اشرفي غم کرد
رد پايت را جلوي چشمانم شست
گم شدم
چون ديگر پيدايت نميکنم
سايبان بارانم اسمان
بي تو ميمانم تا خيس تر شوم  
چه روزي چه جشني چه نوايي ؟
بي تو کجا روم ؟
چه ناهنگام کوچي بود ؟
همينجا دوارگه (محل برپاکردن سیاه چادر) بهاري را بر پا ميکنم تا بيايي.

فرامرز محمدي

بیا که در غم عشقت مشوشم بی تو
بیا ببین که در این غم چه ناخوشم بی تو

شب از فراق تو می‌نالم ای پری رخسار
 چو روز گردد گویی در آتشم بی تو

دمی تو شربت وصلم نداده‌ای جانا
 همیشه زهر فراقت همی چشم بی تو

اگر تو با من مسکین چنین کنی جانا
 دو پایم از دو جهان نیز درکشم بی تو
 
پیام دادم و گفتم بیا خوشم می‌دار
 جواب دادی و گفتی که من خوشم بی تو

سعدی

استاد هوشنگ رئوف :

تو که باشی

خیال هم زیبا می شود

غل غله در آغل هوشم می افتد

و بره های نوپا

من تمنا كردم

كه تو با من باشي

تو بمن گفتي

- هرگز، هرگز

پاسخي سخت و درشت

و مرا اين غصه اين

هرگز

كشت

بال و پر ريخته مرغم به قفس

تا گشايم پر و بال

پر پروازم نيست

تا بگويم كه در اين تنگ قفس

چه به مرغان چمن مي گذرد

رخصت آوازم نيست

درین سرای بی کسی کسی به در نمی زند
 به دشت پرملال ما پرنده پر نمی زند
 یکی ز شب گرفتگان چراغ بر نمی کند
 کسی به کوچه سار شب در سحر نمی زند
نشسته ام در انتظار این غبار بی سوار
دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی زند
گذر گهی ست پر ستم که اندر او به غیر غم
 یکی صلای آشنا به رهگذر نمی زند
 دل خراب من دگر خراب تر نمی شود
 که خنجر غمت ازین خراب تر نمی زند
چه چشم پاسخ است ازین دریچه های بسته ات ؟
برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی زند
 نه سایه دارم و نه بر ، بیفکنندم و سزاست
 اگر نه بر درخت تر کسی تبر نمی زند

پریشو خاطر و حونه وه دوشه

گمونم ده خیال دیدن تو

چنو آشفته حال دایم ده جوشه

فرامرز محمدی

ما زهر روشندلي يك رشته فن آموختيم         عقل ازمجنون وعشق ازكوهكن آموختيم

به غير  سينه   دربا    دلان نگنجد عشق         براي  بحر  ، خدا     آفريد   طوفان    را

عشق هرچندكه درپرده بودمشهور است         حسن هرچندكه درپرده بودمستوراست

اشعار صائب تبریزی در باب جوانی و پیری

آدمی پير چو شد حرص جوان می‌گردد / خواب در وقت سحرگاه گران می‌گردد

پيری مرا اگر چه فراموشكار كرد / از دل نبرد ياد زمان شباب را 

پيری و طفل مزاجی به هم آميخته‌ايم / تا شب مرگ به آخر نرسد بازی ما 

ريشه ی نخل كهنسال از جوان افزونتر است / بيشتر دلبستگی باشد به دنيا پير را 

هر چند گرد پيری بر رخ نشست ما را / مشغول خاك‌بازی است دل برقرار طفلی 

فـریـدون مـشیـری

عشق ، عشق می آفریند . عشق ، زندگی می بخشد . زندگی ، رنج به همراه دارد . رنج ، دلشوره می آفریند . دلشوره ، جرات می بخشد . جرات ، اعتماد می آورد . اعتماد ، امید می آفریند . امید ، زندگی می بخشد . زندگی ، عشق به همراه دارد . عشق ، عشق می آفریند .  مارکوس بیکل

http://www.setinelor.com

                                                      1

روزگار پرچم گریت ونم ده ای آو              پر منی کو ده نارم دی تاف و گیژآو

                                          2

باد گیژه دوش ایواره ورکرد وه جونم          بالنه شو بی لیز و مالگه تالونم

                                          3

دلکم چی آو مالک ونی وه تور او              چم وه چم ها آو برش دراو وه دراو

                                            4

تو وه چشه پر ده راز کردی اسیرم         راز چشه مس تو کرد زمی گیرم

5                                                                 

مه شکار تیر هرده تو آوه سردم            مه تشنه تو برفایی سیر دت نهردم

6                                                                  

  بخته کم خاوش گریت وه پا درختت          لونه وازش نکونی تو کوش بختت  

7                                                                  

  بیقرار بال میزنم وه دور ه باغت             خوم بونم ده ور تیر دوچشه زاغت 

8                                                                   

 غمه کت چی برف کو نشس وه شونم       ده زیره بار غمت تا کی بمونم

9                                                                    

کشتیمه لشم خاک کو خینم حلالت           پیمونم خاک نشکنه هام ده خیالت

10                                                                   

تیر چشت کاری زم دنیا وه کامت        خوم هاسم  میلم کشی  ایفتام ده دامت

11                                                                  

ای دوسه تا زنه ام چی کوه دردم        ار فراموشت کنم آزا نگردم

12                                                                   

داغ تو کنج دلم سوخت کرده پیرم          روز و شو یادت کنم وقته بمیرم

13                                                                   

باد سرد روزگار رنگم کرده زرد           اور چشم بارونی فصل دلم سرد

14                                                                    

داغ تو کنج دلم سوخت جاش دیاره          کشت دل جا سوخته ایش هیچ ندراره

شعر :فرامرز محمدی

تو گل ایلاق رویی چی کوگ بهاری

گرمسیر تیز بالت کن بال نه وراری

کو و کو یام وه منیت منزل وه منزل

شاق و شاقت بشنووم وه قد نساری

                                                        **** 

مه صیاد سال هرده تو کوگ جوونی

هلومی بیس پا نسار سیم بشاقونی

شاق شاقت کشیمه وی تنگ بی آو

نه نفس ده دل منه نه جو ده زونی

شعر :فرامرز محمدی

شماره ی نوشته: ١ / ١

جلال خالقی مطلق                                                                                                 

از آن جا که در نجد (سرزمین بلند. آ. ا. ) پهناور ایران، هر یک از تیره های ایرانی به یکی از زبان ها و گویش های ویژه ی خود سخن می گفتند، از دیرباز، وجود یک زبان فراگبر که وسیله ی تفاهم میان آنان باشد، نیازی سخت آشکار بود.

عدد هفت در قدیم : مردم بابل عدد هفت را مقدس می شمردند ، طبقات آسمان و زمین و سیارات هفت بوده است ، ایام هفته هفت روز است.

هفت از نظر مذاهب: به عقیده هندیها در آئین برهما انسان هفت بار می میرد .