دلاور مردی که خواب را از چشم صدام گرفت

کاظمیان با چتر نجات به بیرون پرید اما دوران به سمت هتل سران ممالک غیرمتعهد پرواز کرد. حالا نوبت او بود تا مردانگیش را، شجاعتش را، وگذشتش را برای همیشه برتاریخ ایران ثبت کند. او در آخرین لحظات با یک عملیات استشهادی هواپیمایش را که دیگر نه موشکی برایش مانده بود ونه گلوله ای به ساختمان هتل بغداد کوبید. تا مطمئن باشد اجلاس غیر متعهدها منحل خواهد شد که شد. سردار دلاور 40 ساله ایران در روز سی‌ام تیر ماه سال 1361 در راه عشق به وطن که تمام وجود او را در بر گرفته بود، راه شهادت را در پیش گرفت و برگ زرینی از تاریخ این ملک اهورایی را رقم زد.

آینده:
 هر ثانیه این سرزمین، رشادتها دیده است، هر روز این سرزمین به شهادتها گذشته است، هر جای این سرزمین جوانانی را در آغوش گرفته است که شربت شهادت را برای سرافرازی میهن خوش سر کشیدند و آزاد پر کشیدند. ایران سرزمین حماسه هاست، سرزمینی که از دیر باز بیشه شیران دلیری بوده است که به راه وطن غرش  دشمن سوز سر دادند و نگذاشتند که حتی یک وجب از خاک ایران به دست دشمنان افتد. ایران همان خوزستان 36 میلیون نفری است، ایران همان دشت چالدران است و رستم کلاه چرمینه، ایران خرمشهر است و جهان آرا، ایران مهد رشادت است برای سرافرازی خاک و ملت.

نیروی هوایی ایران نیز از زمان تاسیس تا به امروز، در برگ برگ، تاریخ پر فراز و نشیب خود رشادتهای بسیاری نموده  و مردانی را به خود دیده که بی باکیشان  و مهارتشان در پرواز شُهره خاص و عام بوده است. تیز پروازانی همانند شهید خلبان بابائیان، شهید خلبان حسین خرازی (کسی که بعد از شهادتش در عراق جشن عمومی برگزار شد) و بسیاری دیگر که حماسه ها آفریدند و آنچنان بال های پرنده های آهنین خود بر پهنه این سرزمین گستردند که اجازه ندادن که حتی یک وجب از خاک ایران به دست دشمن افتد.

در ایجا ما از مردی سخن خواهیم گفت که خواب را بر خود صدام نیز حرام کرده بود  و عراقی ها برای سر او جایزه تعیین کرده بودن،  شخصی که هیچ باکی از پرواز بر فراز آسمان دشمن نداشت  و همیشه  می گفت: "اگرخلبان ترس نداشته باشد وکمی هم شانس یاراوباشد، عراقی ها نمی توانند اورابزنند واگرهم بزنند، این هواپیما تا نود درصد قابل پروازبه یک نقطه ی safe درخاک خودی است وفرصتی برای ترک هواپیما وجود دارد". اونمی ترسید، ازهیچ چیز. واین رابقیه هم می دانستند برای همین بود که همه جا حرف ازاو بود وبرای همین بود که برعکس عادت دیرینه ی ما، ازاو قبل ازشهادتش نیمچه تجلیلی کردند وحتی خیابانی را درزادگاهش، به نامش نامگذاری کردند. برای همین بود که همیشه اولین داوطلب پروازها بود و ازبس پریده بود دیسک کمرگرفته بود. آری دیسک کمر ، کسی فکرش رانمی کرد صندلی خلبان هم - مثل صندلی راننده های بیابان - بتواند مردی را گرفتار دیسک کمر کند، آن قدرکه مرد نتواند به راحتی سرپایش بایستد، خودش هم نمی توانست چنین حالتی راتصورکند ، اما جنگ خیلی چیزها را ثابت کرد. ثابت کرد که می شود آن قدر داوطلبانه درپروازهای بی داوطلب شرکت کرد که قامتت صاف ایستادن رافراموش کند.

 

عباس دوران که بود؟ محل تولد: شیراز / استان فارس ، تاریخ تولد:  1329 

محل شهادت: بغداد، تاریخ شهادت: 30/4/1361   ، مزار شهید: شیراز  ، طول مدت حیات: 40 سال

                                          

خلبان شهید عباس دوران ، دلاور تیز پرواز نیروی هوایی ایران

سال 1329 بود، که عباس پا به عرصه هستی نهاد. مادر با شوق فراوان به تربیت او همت گماشت و عباس در شهر زیبای شیراز دوران شیرین کودکی را پشت سر نهاد. سال 1351 بعد از اتمام تحصیلات به دانشگاه خلبانی نیروی هوایی ارتش رفت، با اتمام دوره مقدماتی جهت ادامه تحصیل به امریکا اعزام شد و با اخذ نشان و گواهی‌نامه خلبانی به ایران بازگشت.تا از خاک پاک کشور خود محافظت نماید.با آغاز جنگ تحمیلی خدمت خود را در پست افسر خلبان شکاری و معاونت عملیات فرماندهی پایگاه سوم شکاری نفتی شهید نوژه ادامه داد و در طول سالهای دفاع مقدس بیش از یک صد سورتی پرواز جنگ انجام داد. دوران در تاریخ 7/9/1359 اسکله «الامیه» و «البکر» را غرق کرد و در عملیات فتح‌المبین حماسه آفرید.

 شهیدان عباس دوران و یاسینی، قبل از انجام ماموریت خود به تاریخ 7 آذر ماه 1359

کنفرانس سران کشورهای غیر متعهد در بغداد و رجز خوانی صدام

در سال 1361 عراق با وجود  مخالف ایران  میزبانی کنفرانس سران کشورهای غیر متعهد را به عهده گرفت، یکی از شرایط   واگذاری میزبانی اجلاس غیر متعهدها ، امن بودن محل برگزاری اجلاس بود. ایران با طرح این مسئله که عراق در حال جنگ است و شهر بغداد نا امن می باشد مخالفت شدید خود را با برگذاری اجلاس در عراق اعلام کرده بود، اما بعثی ها با تبلیغات وسیعی که انجام داده بودند  توانسته بودند کشورهای عضو غیر متعهد ها را راضی کنند که اجلاس در بغداد برگذار شود، عراقی ها از دوره قبل این اجلاس که در هند برگزار شده بود ، تبلیغات خود را شروع کرده بودند  و با پخش کتابچه ها و اعلامیه های ضد ایرانی در بین نمایندگان اعضای غیر متعهدها در کنفرانس هند ، تمامی افکار اعضا را بر ضد ایران شورانده بودند (هر چند که کشورهای بسیاری که امروزه ادعای دوستی با ایران را دارند در آن زمان دشمن درجه یک محسوب می شدند).

عراقی ها با بیان این موضوع که حتی یک پرنده هم جرات پرواز بر فراز آسمان بغداد را ندارد ، این شهر را امن توصیف کرده بودند و از چندی  قبل از تشکیل کنفرانس در بغداد ، با کشیدن خبرنگاران شبکه های بین المللی به بغداد دست به تبلیغات وسیعی زده بودند. ایران نیز سعی داشت  با نا امن کردن آسمان بغداد برگذاری اجلاس را در این شهر غیر ممکن سازد تا عراقی ها نتوانند به اهداف شوم خود در این کنفرانس برسند. که با وجود دلاوری همچون عباس دوران به هدف خود رسید.

عباس دوران و درهم کوبیدن بغداد

در تاریخ 30/4/1361 عاشقانه برای انجام مأموریت حاضر شد هدف موردنظر او بغداد بود . به همین علت صاعقه‌وار از سد دفاع هوایی پایتخت عراق گذشت و شهر را بمباران نمود . اما اصابت موشک عراقی باعث شد، هواپیما آتش بگیرد، دوران شجاعانه به طرف پالایشگاه الدوره پرواز نمود .تمام بمب‌ها را بر روی پالایشگاه فرو ریخت، قسمت عقب هواپیما در آتش می‌سوخت . باز هم به کابین عقبش نگاه کرد.

شاید برای باردوم یاسوم، شاید. تمام لحظه هایش را ورق زد. می توانست مثل پروازSM 21 مهر59  یا پروازCAS 24 مهر 59 - یا خیلی پروازهای دیگر- هواپیمایش را دودستی نگه دارد، با نیروی خودی هماهنگ کند وآهسته آهسته تا نزدیک ترین نقطه ی خودی برساندش. هنوزهم یادش بود چقدربرای خریدن این هواپیماها هزینه شده است وچقدربرای راه انداختن آن ها بدون یانکی ها. هنوزهم مثل هرروزوهرشب، قدرخودش را می دانست وقدرکمکش را وقدرعشق مثال زدنیش، همسرش، مهنازش را.

ای کاش مطمئن بودکه همین قدرکافیست. ای کاش دلش رضایت می داد برگردد یا لااقل eject کند. و منتظربماند تا شاید اجلاس بغداد منحل شود.اما خوب می دانست که نباید دل به بازی سرنوشت بسپارد.

کاظمیان با چتر نجات به بیرون پرید اما دوران به سمت هتل سران ممالک غیرمتعهد پرواز کرد. حالا نوبت او بود تا مردانگیش را، شجاعتش را، وگذشتش را برای همیشه برتاریخ ایران ثبت کند.  او در آخرین لحظات با یک عملیات استشهادی هواپیمایش را که دیگر نه موشکی برایش مانده بود ونه  گلوله ای به ساختمان هتل بغداد کوبید. تا مطمئن باشد اجلاس غیر متعهدها منحل خواهد شد که شد. سردار دلاور 40 ساله ایران در روز سی‌ام تیر ماه سال 1361 در راه عشق به وطن که تمام وجود او را در بر گرفته بود، راه شهادت را در پیش گرفت و برگ زرینی از تاریخ این ملک اهورایی را رقم زد.

بعد از این واقعه فضای شهر بغداد در هاله‌ای از دود فرو رفت، و تبلیغات صدام در مورد امنیت بغداد نقش بر آب شد .بدین‌ترتیب اجلاس سران غیرمتعهدها به علت فقدان امنیت در بغداد برگزار نگردید. بعد از بیست سال تنها قطعه‌ای از استخوان پا به همراه تکه‌ای از پوتین عباس دروان به میهن بازگشت و روز دهم مردادماه سال 1381 خانواده آن را در شیراز به خاک سپردند.


کربلا، کربلا ما داریم میاییم                            کربلا، کربلا ما داریم میاییم

کربلا، کربلا ما داریم میاییم                            اسرای مظلوم ما داریم میاییم

صفدری، حزب اسلامی و یاران دادیم               هفتادودو سردار هفتم تیر دادیم

بهشتی، مفتح، مطهری ها دادیم                   مصطفی خمینی، رجایی، باهنر ها دادیم

دستغیب، صدوقی، اشرفی، مدنی ها دادیم      منتظر، محمد، اندرزگوها دادیم

کربلا ، کربلا ما داریم میاییم                           کربلا، کربلا ما داریم میاییم

قدوسی، هاشمی، کلاهدوزها دادیم               عراقی با چمران، جهان آرا دادیم

نامجو، فکوری، فلاحی، قرنی ها دادیم             شیرودی، شریعت، عباس دوران دادیم

نزدیک لشکر کربلا ما جوون ها دادیم                پیروان علی با حسین نوجوون ها دادیم

ارتشی هم سپاه، بسیجی ها دادیم

کربلا، کربلا ما داریم میاییم                            کربلا، کربلا ما داریم میاییم

بسیجی عاشق کربلاست و کربلا را تو مپندار که شهری است در میان شهرها و نامی است در میان نام ها. نه کربلا حرم حق است و هیچ کس را جز یاران امام حسین(ع) راهی به سوی حقیقت نیست....